Dymuniadau gorau i bawb ohonoch i'r flwyddyn newydd a mwynhewch y dathliadau heno. Mi welsom yn flwyddyn newydd i mewn yn gwylio sioe tan gwyllt yn yr awyr dros dinas Melbourne. Mae hi nawr yn bedwar o gloch y bore ac mae'r tymheredd dal i fod yn 32 gradd celsiws ar ol bod lan yn y pedwardegau drwy'r dydd - yn union fel bod mewn ffwrn!
Very best wishes for the new year - hope it brings all you wish for. We saw in the new year watching spectacular fireworks on the Melbourne skyline over the skyscrapers. It is now four o'clock in the morning and the temperature is a sticky 32 degrees celsius. It peaked at 42 degrees this afternoon - oh for a little Aberystwyth prom breeze ...
Monday, 31 December 2007
Sunday, 30 December 2007
Hwyl Fawr Asia
Trist iawn oedd ein hymweliad olaf a Bangkok mewn ffordd gan fod cymal cyntaf ein antur yn dod i ben. Rydym wedi mwynhau pob munud yn gweld a phrofi pethau na fydden byth yn credu y bydden yn cael y cyfle i'w gwneud. Cael gweld tair gwlad mor debyg ar yr un llaw, ond mor wahanol ar y llall, a chwrdd a gwneud ffrindiau gyda sut gymaint o fobl. Byddwn byth yn eu anghofio. Ar ol un 'massage' olaf a diolch a ffarwelio gyda bobl yr hostel ar caffi drws nesaf oeddem wedi dod i'w hadnabod yn dda dros yr amser buom ym Mangkok, i ffwrdd a ni i'r maes awyr ... ac am Awstralia.
Edrychwch allan chi'r Aussies - dyma ni'n dod!
Edrychwch allan chi'r Aussies - dyma ni'n dod!
Pont Dros yr Afon Kwai
Gyda'n hamser yn Asia yn gloi yn dod i'w ben, tref Kanchanaburi oedd ein stop olaf cyn dychwelyd i Bangkok am y tro olaf a hedfan allan am gyfandir newydd. Cafodd Kanchanaburi ei wneud yn enwog oherwydd y bont dros yr afon Kwai a'r ffilm o'r un enw (Bridge Over the River Kwai). Dyma'r bont fe'i hadeiladwyd gan garcharorion rhyfel (POWs) Prydain, Awstralia, Yr Iseldiroedd, Seland Newydd ymysg eraill yn ogystal a llu enfawr o lafurwyr gorfodedig o Asia. O dan amodau creulon ac amgylchiadau ofnadwy gorfodwyd cannoedd o filoedd i adeiladu rheilffordd er mwyn cysylltu Burma a Thailand gan y Siapaniaid yn ystod yr Ail Ryfel Byd.
Nid y bont wreiddiol sydd yno bellach. Cafwyd ei ddinistrio fwy nac unwaith gan fomiau'r 'Allied Forces' yn ystod y rhyfel ond y mae o hyd yn cael ei ddefnyddio'n ddyddiol fel croesfan i'r rheilffordd. Nid yw iechyd a diogelwch wedi cyrraedd Thailand eto - ac ar y cyfan mae'n brofiad hynod o ffres - ond wrth groesi'r bont ar droed roeddwn i hyd yn oed yn cwestiynu yr angen amdano ac mae hyna yn dweud rhywbeth! I ddechrau roedd yna 200-300 o dwristiaid yn ei chroesi un ffordd neu'r llall ar yr adeg yr ymwelon ni a'r bont ac ond un llwybr cul, tua dwy droedfedd o led oedd ar gael yn rhedeg lawr canol y trac gyda dim barau diogelwch naill ochr y llwybr i'n cadw rhag cwympo degau o droedfeddu islaw i'r afon. Er i'r ddau ohonom groesi o un ochr i'r llall a nol eto nid oeddwn yn teimlo'n saff iawn ac yna yng nghanol mynd draw fe ddaeth y tren a rhaid oedd i ni fynd am ochr allan y trac ble roedd yna fan sefyll i'w gael bob hyn a hyn gyda sawl ymwelwr wedi eu gwasgu gyda'u gilydd er mwyn gadael i'r tren fynd heibio.
Rydym erbyn nawr wedi dechrau amseri ein hymweliadau a threfi Thailand yn well. Tra ar y cychwyn roeddem ond yn methu dathliadau gwahanol wylau mewn sawl tref (naill a'i yn gadael yn rhy gynnar neu yn cyrraedd yn rhy hwyr) mi'r oeddem wedi cael amser da yng Ngwyl Ayuttaya ac eto nawr yn Kanchanaburi wrth gyrraedd ar ddiwrnod olaf eu Gwyl. Fe aethom i sioe Golau a Sain gyda'r hwyr ar lan yr afon ger y bont a oedd yn ail-adrodd hanes adeiladu'r bont. Er nad oeddem yn gallu deall beth oedd yn cael ei ddweud, wedi'r cwbwl Gwyl i'r brodorion ydoedd, nid oedd yn anodd i'w ddilyn ac mi'r oedd yn wych gyda'r tan gwyllt mwyaf swnllyd, golauiadau lliwgar ac ambell i stynt arbennig.
Ar yr ail ddiwrnod fe ymwelon ni a un o dair mynwent arbennig ar gyfer y carcharorion rhyfel a fu farw wrth adeiladu'r bont - roedd bron i saith mil bedd yno i gyd. Roedd y fynwent yn heddychlon, syml a phrydferth, fel dylai fod, ac o'r ychydig amser y buom ni yn cerdded ogwmpas daethom ar draws pedair bedd gyda arysgrifiau Cymraeg arnynt. Yn hwyrach daethom nol a gadael blodau ar y bedd 'Gymraeg' cyntaf a welom. Nesa i'r fynwent roedd yna amgueddfa ble cawsom ein haddysgu ymhellach o'r hyn ddigwyddodd. Profiad sobor ydoedd ond roedd teimlad o obaith yno hefyd gan nad oedd y meirw wedi cael eu anghofio na felly y creulondeb mawr a fu, a ddylai fod yn wers i ni gyd.
Ar ein diwrnod olaf roeddwn wedi bwcio trip yn ymweld a :
1) Rhaeadr Erawan - prydferth iawn gyda fwy na saith lefel iddi. Cawsom nofio yn un o'r pyllau ble roedd y pysgod yn dod lan atom os bydden yn llonydd yn rhy hir ac yn dechrau niblo arnom. Teimlad rhyfedd a difyr wrth deimlo'r pysgod yn ein ticlo.
2) Ar ol cinio aethom i Hellfire Pass - un o'r mannau mwyaf anodd roedd rhaid twrio trwyddi wrth i'r rheilffordd cael ei hadeiladu. Nid yw'r rheilffordd yn rhedeg trwy'r man yma bellach ond cawsom y fraint o gerdded trwyddi cyn ymweld a amgueddfa arall a oedd wrth law.
3) Cawsom fynd ar drip ar y tren ei hun ond nid dros y bont. Nid oedd yn drip hir iawn ond cawsom weld ychydig mwy o'r cefn gwlad prydferth.
4) Diwedd y trip oedd ymweliad arall o'r bont (ble wnaeth y mozzies ymosod unwaith eto ar goesau Nia!).
Nid y bont wreiddiol sydd yno bellach. Cafwyd ei ddinistrio fwy nac unwaith gan fomiau'r 'Allied Forces' yn ystod y rhyfel ond y mae o hyd yn cael ei ddefnyddio'n ddyddiol fel croesfan i'r rheilffordd. Nid yw iechyd a diogelwch wedi cyrraedd Thailand eto - ac ar y cyfan mae'n brofiad hynod o ffres - ond wrth groesi'r bont ar droed roeddwn i hyd yn oed yn cwestiynu yr angen amdano ac mae hyna yn dweud rhywbeth! I ddechrau roedd yna 200-300 o dwristiaid yn ei chroesi un ffordd neu'r llall ar yr adeg yr ymwelon ni a'r bont ac ond un llwybr cul, tua dwy droedfedd o led oedd ar gael yn rhedeg lawr canol y trac gyda dim barau diogelwch naill ochr y llwybr i'n cadw rhag cwympo degau o droedfeddu islaw i'r afon. Er i'r ddau ohonom groesi o un ochr i'r llall a nol eto nid oeddwn yn teimlo'n saff iawn ac yna yng nghanol mynd draw fe ddaeth y tren a rhaid oedd i ni fynd am ochr allan y trac ble roedd yna fan sefyll i'w gael bob hyn a hyn gyda sawl ymwelwr wedi eu gwasgu gyda'u gilydd er mwyn gadael i'r tren fynd heibio.
Rydym erbyn nawr wedi dechrau amseri ein hymweliadau a threfi Thailand yn well. Tra ar y cychwyn roeddem ond yn methu dathliadau gwahanol wylau mewn sawl tref (naill a'i yn gadael yn rhy gynnar neu yn cyrraedd yn rhy hwyr) mi'r oeddem wedi cael amser da yng Ngwyl Ayuttaya ac eto nawr yn Kanchanaburi wrth gyrraedd ar ddiwrnod olaf eu Gwyl. Fe aethom i sioe Golau a Sain gyda'r hwyr ar lan yr afon ger y bont a oedd yn ail-adrodd hanes adeiladu'r bont. Er nad oeddem yn gallu deall beth oedd yn cael ei ddweud, wedi'r cwbwl Gwyl i'r brodorion ydoedd, nid oedd yn anodd i'w ddilyn ac mi'r oedd yn wych gyda'r tan gwyllt mwyaf swnllyd, golauiadau lliwgar ac ambell i stynt arbennig.
Ar yr ail ddiwrnod fe ymwelon ni a un o dair mynwent arbennig ar gyfer y carcharorion rhyfel a fu farw wrth adeiladu'r bont - roedd bron i saith mil bedd yno i gyd. Roedd y fynwent yn heddychlon, syml a phrydferth, fel dylai fod, ac o'r ychydig amser y buom ni yn cerdded ogwmpas daethom ar draws pedair bedd gyda arysgrifiau Cymraeg arnynt. Yn hwyrach daethom nol a gadael blodau ar y bedd 'Gymraeg' cyntaf a welom. Nesa i'r fynwent roedd yna amgueddfa ble cawsom ein haddysgu ymhellach o'r hyn ddigwyddodd. Profiad sobor ydoedd ond roedd teimlad o obaith yno hefyd gan nad oedd y meirw wedi cael eu anghofio na felly y creulondeb mawr a fu, a ddylai fod yn wers i ni gyd.
Ar ein diwrnod olaf roeddwn wedi bwcio trip yn ymweld a :
1) Rhaeadr Erawan - prydferth iawn gyda fwy na saith lefel iddi. Cawsom nofio yn un o'r pyllau ble roedd y pysgod yn dod lan atom os bydden yn llonydd yn rhy hir ac yn dechrau niblo arnom. Teimlad rhyfedd a difyr wrth deimlo'r pysgod yn ein ticlo.
2) Ar ol cinio aethom i Hellfire Pass - un o'r mannau mwyaf anodd roedd rhaid twrio trwyddi wrth i'r rheilffordd cael ei hadeiladu. Nid yw'r rheilffordd yn rhedeg trwy'r man yma bellach ond cawsom y fraint o gerdded trwyddi cyn ymweld a amgueddfa arall a oedd wrth law.
3) Cawsom fynd ar drip ar y tren ei hun ond nid dros y bont. Nid oedd yn drip hir iawn ond cawsom weld ychydig mwy o'r cefn gwlad prydferth.
4) Diwedd y trip oedd ymweliad arall o'r bont (ble wnaeth y mozzies ymosod unwaith eto ar goesau Nia!).
Saturday, 29 December 2007
Gwyl, Temlau a Bwyd Da yn Ayutthaya
Ayutthaya oedd y stop nesaf ar ein taith - hen brifddinas Thailand (cofiwch mae Sukhothai oedd y brifddinas hynafol). Nid yw Ayutthaya yn ddinas arferol llawn o deithwyr fel rydym wedi canfod ar rhan fwyaf o'n taith mor belled. Mae'n ddinas tipyn fwy cyffredin a oedd yn syndod i raddau o ystyried yr holl hanes sy'n gysylltiedig a'r ddinas yn ogystal a nifer fawr o demlau sydd wedi eu lleoli yno. Yn unol a awgrymiad Lonely Planet euthom yn gyntaf i Ganolfan Astudiaeth y ddinas i gael dealltwriaeth o ddatblygiad y ddinas ac reit yna fe ddaethom ar draws paratoadau mawr ar gyfer dathlu Gwyl Treftadaeth Ayutthaya.
Roedd yna ganoedd o fobl mewn pob math o wisgoedd lliwgar yn adlewyrchu gwahanol gyfnodau a phobl yn hanes y ddinas. Yn ogystal roedd plant ysgol gyda'u gwisgoedd arbennig eu hunain, dwsin o eliffantod wedi eu harddurno'n lliwgar (ac un wedi ei beintio'n wyn) gyda rhyfelwyr yn eu marchogaeth, degau o cerbydau tuk tuk o wahanol lliwiau, byddin o ddynion a llu o wragedd mewn gwisgoedd traddodiadol a Nia a finne yng nghanol hwy i gyd - yr unig ddau nad oedd yn cymryd rhan yn yr Wyl ac yn mwynhau pob munud a phawb ond yn ddigon hapus i mi gymryd eu lluniau - buodd y camera erioed mor frysur.
Byddai'r profiad yma yn ei hunan yn fwy na digon i ni adael Ayutthaya yn hapus ac yn gwybod ein bod wedi gwirioneddol mwynhau ymweld ar ddinas ond doedd hynny ddim yn cynnwys yr holl demlau arbennig oedd yna, rhai mewn cyflwr arbennig o dda i ystyried eu hoedran a'r cwbwl yn ddiddorol dros ben. Fe gwbwlhawyd mwynhad y ddinas wedi i ni ddod ar draws bwyty bychan ble roedd y bwyd Thai yn fendigedig - rhaid oedd ei ymweld eto y diwrnod canlynol.
Fe warion ni ddiwrnod a hanner yn ymweld a Ayutthaya, ac ni wastraffon yr un eiliad tra yna a ni chawsom ein siomi chwaith.
Y Brenin yn 80
Wedi'r cyffro o drafaelu i Cambodia a nol a chael y fraint o weld y temlau arbennig yn Angkor roeddwn yn disgwyl cael rhai dyddiau o orffwys yn Bangkok. Ond y diwrnod cyntaf ar ol cyrraedd nol roedd yn benblwydd y brenin yn 80 ac mi'r oedd yna ddathliadau mawr. Yn Nhailand mae'r teulu brenhinol, yn enwedig y brenin a'r frenhines, yn cael eu parchu a'u hanrydeddu'n fawr gan y bobl i gyd (yn bersonol credaf fod y gyfraith sy'n bodoli ac sy'n galluogu'r awdurdodau i garcharu pobl am ddweud pethau amharchus am y teulu brenhinol yn helpu'r achos - ond mae pawb yn dweud mae hen 'cynic' dwi).
Yn digwydd bod ar yr un diwrnod roedd Nathan, sy'n gweithio gyda Nia, a'i bartner Chai, ym Mangkok ar yr un pryd ac fe dreulom y diwrnod cyfan yn eu cwmni. Gan fod Chai yn wreiddiol o Dailand a bod Nathan wedi byw ar adegau ym Mangkok roedd ganddynt ddigonedd o 'insider knowledge' o ble i fynd er mwyn ymuno a'r dathladau. Felly, dyna le oeddem yng nghanol Bangkok, ddim yn bell o balas y brenin, yn y dorf fwya dwi wedi bod ynddi erioed - tua miliwn o fobl ym marn Nia ond dwi'n siwr bod yn dipyn yn fwy na hynny. Roedd gan pob un ohonom dwy fflag yr un - un yn fflag Thailand ar llall yn fflag melyn y brenin, a rhaid oedd chwifio rheini at y brenin pan basiodd ac nid a'ch dwylo gan nad oedd hynny y peth iawn yw wneud. Mae tipyn o brotocol yw ddilyn yma yn Asia. Wedi diwrnod hir iawn o sefyllfan a disgwl - disgwyl i weld y brenin (am dwy eiliad!) ac yna disgwyl i weld y tan gwyllt ( a oedd yn eitha da i ddweud y gwir) ac yna disgwyl i weithio ein ffordd o ganol y ddinas drwy'r dorf enfawr a chilio am tuk tuk i fynd a ni i bwyty bach ar ochr y stryd ble roedd ond y brodorwyr yn mynd yn bennaf. Gan fod Chai yn frodorwr roedd yn gallu darllen y fwydlen (a oedd yn yr iaith Thai yn unig) ac mi'r oedd yn gallu archebu y prydiau gorau - tua dwsin ohonynt i gyd, ynghyd a bowlenni o reis stici a photel o'r wisgi lleol. Cawsom wledd o fwydydd gwahanol - bwyd wirioeddol lleol na fydden ni wedi trio heb Chai a Nathan gyda ni. Hyfryd iawn, iawn. Gorffenom y noswaith gyda ymweliad i'r Saxaphone Bar am gwpwl o ddiodydd a gwrando ar fiwsig y 'Blues' wedi ei ganu gan bobl leol. Diolch yn fawr i Nathan a Chai am ddiwrnod bendigedig yn eu cwmni ac am edrych ar ein holau a dangos ochr o Fangkok na fydde ni wedi ei ddarganfod ar ben ein hunain.
Yn digwydd bod ar yr un diwrnod roedd Nathan, sy'n gweithio gyda Nia, a'i bartner Chai, ym Mangkok ar yr un pryd ac fe dreulom y diwrnod cyfan yn eu cwmni. Gan fod Chai yn wreiddiol o Dailand a bod Nathan wedi byw ar adegau ym Mangkok roedd ganddynt ddigonedd o 'insider knowledge' o ble i fynd er mwyn ymuno a'r dathladau. Felly, dyna le oeddem yng nghanol Bangkok, ddim yn bell o balas y brenin, yn y dorf fwya dwi wedi bod ynddi erioed - tua miliwn o fobl ym marn Nia ond dwi'n siwr bod yn dipyn yn fwy na hynny. Roedd gan pob un ohonom dwy fflag yr un - un yn fflag Thailand ar llall yn fflag melyn y brenin, a rhaid oedd chwifio rheini at y brenin pan basiodd ac nid a'ch dwylo gan nad oedd hynny y peth iawn yw wneud. Mae tipyn o brotocol yw ddilyn yma yn Asia. Wedi diwrnod hir iawn o sefyllfan a disgwl - disgwyl i weld y brenin (am dwy eiliad!) ac yna disgwyl i weld y tan gwyllt ( a oedd yn eitha da i ddweud y gwir) ac yna disgwyl i weithio ein ffordd o ganol y ddinas drwy'r dorf enfawr a chilio am tuk tuk i fynd a ni i bwyty bach ar ochr y stryd ble roedd ond y brodorwyr yn mynd yn bennaf. Gan fod Chai yn frodorwr roedd yn gallu darllen y fwydlen (a oedd yn yr iaith Thai yn unig) ac mi'r oedd yn gallu archebu y prydiau gorau - tua dwsin ohonynt i gyd, ynghyd a bowlenni o reis stici a photel o'r wisgi lleol. Cawsom wledd o fwydydd gwahanol - bwyd wirioeddol lleol na fydden ni wedi trio heb Chai a Nathan gyda ni. Hyfryd iawn, iawn. Gorffenom y noswaith gyda ymweliad i'r Saxaphone Bar am gwpwl o ddiodydd a gwrando ar fiwsig y 'Blues' wedi ei ganu gan bobl leol. Diolch yn fawr i Nathan a Chai am ddiwrnod bendigedig yn eu cwmni ac am edrych ar ein holau a dangos ochr o Fangkok na fydde ni wedi ei ddarganfod ar ben ein hunain.
Tacsi Rhywun?
Os roedd y siwrne o'r ffin i Siem Reap yn gyffroes yna roedd y siwrne nol i'r ffin bron yn angredadwy. Dechreuodd popeth fynd o chwith yn Siem Reap, cyn gadael y dref. Fe'r aeth Sky a ni i'r man cyfarfod ar gyfer dal y bws a oedd i fynd a ni nol i Dailand - er roedd y bws fod i'n codi o'n gwesty. Y rheswn dros hyn, mae'n troi allan, yw fod sut gymaint o fobl wedi bwcio sedd ar y bws ac erbyn i'r bws droi lan i'r man cyfarfod roedd yn barod bron yn llawn dop. Am ryw reswm roedd rhai pobl a oedd yn y man cyfarfod gyda ni yn cael cymryd yr ychydig le oedd ar ol ar y bws ond nid y rhai eraill, gyda Nia a finne yn ddau o'r rhai hynny. Mae'n troi allan fod trefnwyr y bws wedi derbyn llawer fwy o archebion am seddi nac oedd yna le ar y bws. Felly, yn hytrach na chael cynnig lle ar y bws cawsom ein tywys, gyda 3 person arall, i dacsi a oedd i fynd a'r pump ohonom, gan gynnwys ein bagiau (a cofiwch mae trafaelwyr oeddem i gyd gyda bagiau mawr) i'r ffin. Wel, ar ol i ni stwffio gymaint o fagiau a phosib i fewn i fwt y car fe drio ni weld a allem ffitio un yn y sedd flaen ger y gyrrwr (dim problem) a 4 i'r sedd gefn gyda gweddill ein bagiau!! Nes i son mae car digon cyffredin ydoedd y tacsi yma ac nid ryw 'estate' fawr neu 'people carrier' moethus. Roedd y dasg yn amhosib ... os nad oeddem am cael ein trin fel anifeiliaid fferm. Ac fe ddechreues i ddweud hynna yn blwmp ac yn blaen wrth y 'jumped up little' Hitler a oedd yn gyfrifol am bopeth. Dywedwn ni fod yna ychydig o gwmpo mas wedi digwydd cyn i mi ystyried fod angen i mi gnoi fy nhafod ychydig os yr oeddem am adael Siem Reap ar ryw adeg y bore 'ny. Yn hytrach fe gadawais y teithwyr eraill i gario ymlaen ble gadawais i hi, i ymladd am elfen o gysur i'n taith. Dwi'n siwr nad oes gair yw cael yn iaith Cambodia am cysur.
I dorri stori hir yn fyr, fe ddechreuom ar ein taith i'r ffin gyda ond 3 person yn sedd gefn y tacsi dim ond ar ol i'r pedwar ohonom a oedd yn rhannu'r tacsi gytuno i dalu dwy dolar (UDA) yr un yn fwy am y fraint o cael elfen o gysur. Nawr, dim ond punt yr un roedd rhaid i ni dalu'n ychwanegol ond oherwydd egwyddor y peth (roeddem eisioes wedi talu am ein sedd ar y bws) nid oedd yn beth rhwydd yw dderbyn a'i wneud. Ond talu gwnaethom o dan brotest ac o'r diwedd roeddem ar ein ffordd.
Dyna ddiwedd y cynwrf bydde chi'n feddwl ... o na!
Un peth da am gael mynd yn y tacsi yn lle'r bws oedd y bydde'r siwrne ddim yn mynd i gymryd 6 awr. Yn wir roedd ond dwy awr wedi mynd heibio a ninne ond tua 10 munud o'r ffin pan ddigwyddodd rhywbeth roedd y pedwar teithiwr yn y tacsi wedi bod yn gweddio am ddim i ddigwydd - cawsom deiar fflat! Dim syndod o ystyried cyflwr y ffordd a'r cyflymder gyrrwyd y car. Dim problem meddyliwch, y cwbwl sydd yw wneud yw newid y teiar. Wel yn gyntaf roedd cael y teiar fflat i ffwrdd o'r car bron a bod yn amhosib, gyda llwyddiant ond yn dod unwaith i'n cyd deithiwr o'r Almaen cynnig ychydig o cyngor synhwyrol i'r gyrrwr. Daeth y teiar fflat yn rhydd ond i ddarganfod fod y teiar sbar hefyd yn fflat. Digwydd bod, jyst ar yr adeg pan roedd pawb yn meddwl y byddai rhaid i ni gario ein bagiau a cherdded gweddill y daith i'r ffin fe basiodd rhywun mewn car gweddol moethus a oedd yn nabod gyrrwr ein tacsi a ni fuodd ein gyrrwr yn hir yn trefnu lifft i ni i'r ffin. Hwre meddyliom, mae ein lwc wedi newid ... o na!
Cyrrhaeddom y ffin yn iawn, dim problem, ac fe adawodd ein gyrrwr newydd ni allan reit wrth ymyl y swyddfa mewnfudiad. Gyda Thailand mewn golwg dechreuom feddwl ein bod wedi goroesi popeth roedd gan ffawd mewn golwg iddom y diwrnod hynny. Ond mi'r oedd yna un prawf arall iddom ymdopi a - methodd bwt y car a oedd yn cynnwys ein bagiau i gyd agor. Fe driodd y gyrrwr bopeth, fe ddaeth ei ffrind draw i drio agor y bwt hefyd ond dim llwyddiant. Rhaid oedd felly i mi fynd ar ben fy hun (fe arhosodd Nia a'r ddwy deithwraig arall ger y ffin) gyda'r gyrrwr i wilio am garej er mwyn cael sortio'r broblem. Diolch byth doedd dim rhagor o gymhlethdodau ac fe cawsom afael a'n bagiau a dianc allan o Cambodia a nol am Bangkok.
Rwyf newydd feddwl am deitl ffilm i fynd gyda'r sgript uchod ... Carry On Get Me Out of Cambodia!
I dorri stori hir yn fyr, fe ddechreuom ar ein taith i'r ffin gyda ond 3 person yn sedd gefn y tacsi dim ond ar ol i'r pedwar ohonom a oedd yn rhannu'r tacsi gytuno i dalu dwy dolar (UDA) yr un yn fwy am y fraint o cael elfen o gysur. Nawr, dim ond punt yr un roedd rhaid i ni dalu'n ychwanegol ond oherwydd egwyddor y peth (roeddem eisioes wedi talu am ein sedd ar y bws) nid oedd yn beth rhwydd yw dderbyn a'i wneud. Ond talu gwnaethom o dan brotest ac o'r diwedd roeddem ar ein ffordd.
Dyna ddiwedd y cynwrf bydde chi'n feddwl ... o na!
Un peth da am gael mynd yn y tacsi yn lle'r bws oedd y bydde'r siwrne ddim yn mynd i gymryd 6 awr. Yn wir roedd ond dwy awr wedi mynd heibio a ninne ond tua 10 munud o'r ffin pan ddigwyddodd rhywbeth roedd y pedwar teithiwr yn y tacsi wedi bod yn gweddio am ddim i ddigwydd - cawsom deiar fflat! Dim syndod o ystyried cyflwr y ffordd a'r cyflymder gyrrwyd y car. Dim problem meddyliwch, y cwbwl sydd yw wneud yw newid y teiar. Wel yn gyntaf roedd cael y teiar fflat i ffwrdd o'r car bron a bod yn amhosib, gyda llwyddiant ond yn dod unwaith i'n cyd deithiwr o'r Almaen cynnig ychydig o cyngor synhwyrol i'r gyrrwr. Daeth y teiar fflat yn rhydd ond i ddarganfod fod y teiar sbar hefyd yn fflat. Digwydd bod, jyst ar yr adeg pan roedd pawb yn meddwl y byddai rhaid i ni gario ein bagiau a cherdded gweddill y daith i'r ffin fe basiodd rhywun mewn car gweddol moethus a oedd yn nabod gyrrwr ein tacsi a ni fuodd ein gyrrwr yn hir yn trefnu lifft i ni i'r ffin. Hwre meddyliom, mae ein lwc wedi newid ... o na!
Cyrrhaeddom y ffin yn iawn, dim problem, ac fe adawodd ein gyrrwr newydd ni allan reit wrth ymyl y swyddfa mewnfudiad. Gyda Thailand mewn golwg dechreuom feddwl ein bod wedi goroesi popeth roedd gan ffawd mewn golwg iddom y diwrnod hynny. Ond mi'r oedd yna un prawf arall iddom ymdopi a - methodd bwt y car a oedd yn cynnwys ein bagiau i gyd agor. Fe driodd y gyrrwr bopeth, fe ddaeth ei ffrind draw i drio agor y bwt hefyd ond dim llwyddiant. Rhaid oedd felly i mi fynd ar ben fy hun (fe arhosodd Nia a'r ddwy deithwraig arall ger y ffin) gyda'r gyrrwr i wilio am garej er mwyn cael sortio'r broblem. Diolch byth doedd dim rhagor o gymhlethdodau ac fe cawsom afael a'n bagiau a dianc allan o Cambodia a nol am Bangkok.
Rwyf newydd feddwl am deitl ffilm i fynd gyda'r sgript uchod ... Carry On Get Me Out of Cambodia!
Tuesday, 25 December 2007
Nadolig Llawen Awstralaidd i bawb gartref o Melbourne
Nadolig Llawen Awstralaidd i bawb gartref o Melbourne.
Rydym dros hanner ffordd trwyddo'r diwrnod yma a chithe ond megis cychwyn ond mi'r ydym wedi cael brecwast mawr ffantastig gyda Rhiannon a Jamie, cael mynd am dro hyfryd ar hyd y traeth o Brighton i St kildas a nol, cinio bendigedig gan Eifion o wstrys (oysters) a cimwch (lobster) a chwrw oer a byddwn yn mynd nol i Rhiannon a Jamie cyn hir am ginio Nadolig hwyr. Rydym wedi cael Dolig gret mor belled a gobeithio y gewch chi gyd yr un fath nol adre.
Gyda llaw, jyst rhag ofn bod rhai ohonoch yn meddwl beth yw'r tywydd fel yma, mae Nia a finne wedi dal haul bore 'ma ar ein wac ar hyd y traeth ... mae'n fendigedig ac rydym yn edrych fel dau Rudolff bach.
Rydym dros hanner ffordd trwyddo'r diwrnod yma a chithe ond megis cychwyn ond mi'r ydym wedi cael brecwast mawr ffantastig gyda Rhiannon a Jamie, cael mynd am dro hyfryd ar hyd y traeth o Brighton i St kildas a nol, cinio bendigedig gan Eifion o wstrys (oysters) a cimwch (lobster) a chwrw oer a byddwn yn mynd nol i Rhiannon a Jamie cyn hir am ginio Nadolig hwyr. Rydym wedi cael Dolig gret mor belled a gobeithio y gewch chi gyd yr un fath nol adre.
Gyda llaw, jyst rhag ofn bod rhai ohonoch yn meddwl beth yw'r tywydd fel yma, mae Nia a finne wedi dal haul bore 'ma ar ein wac ar hyd y traeth ... mae'n fendigedig ac rydym yn edrych fel dau Rudolff bach.
HAVE YOURSELVES A MERRY LITTLE CHRISTMAS
While you're all still tucked up in bed fast asleep, we'd like to wish you all a wonderful and peaceful Christmas and very best wishes for the New Year.
It is late afternoon here and we started our day with breakfast with Marc's family, followed by a sunny walk on the Melbourne beaches before dining like kings on lobster and oysters, washed down by a couple of tinnies !
Thanks to all of you for your Christmas cards and good wishes, and yes, the blog will return very shortly, as soon as my RSI has subsided.
Hope Santa brings you what you always wanted ...
It is late afternoon here and we started our day with breakfast with Marc's family, followed by a sunny walk on the Melbourne beaches before dining like kings on lobster and oysters, washed down by a couple of tinnies !
Thanks to all of you for your Christmas cards and good wishes, and yes, the blog will return very shortly, as soon as my RSI has subsided.
Hope Santa brings you what you always wanted ...
Sunday, 16 December 2007
Thursday, 13 December 2007
Teml Angkor Wat ar gweddill
Wow, beth yw hyn? 3 blog mewn 4 diwrnod gan Richards - beth sy'n bod ag ef. Wel yr ateb yw dwi wedi cael rhai dyddiau ychydig fwy hamddenol a nid yw'r deithlen (itinerary) wedi bod mor fishi. A hefyd mae gwaith dal lan gyda fi achos fod swoti pants Ifans reit 'up-to-date'.
Ar ol gadael Laos roedd hi'n cwic dash i Nang Kong (ble cawsom ni pryd bach hyfryd arall o fwyd Fietnam) er mwyn dal tren dros nos am Bangkok. Gadael am 6 yr hwyr a chyrraedd 6 y bore gyda ychydig o gwsg er fod bobi wely ar gael iddom. Cysgodd Nia fel babi gan iddi gael y bync gwaelod! Dwy awr ar ol cyrraedd roeddem ar fws i Siem Reap, Cambodia. Ges i lot fwy o gwsg ar y bws i'r ffin a Chambodia na ges i ar y "sleeper" tren. Wedi'r rigmarol o cael fisa i Cambodia a fynd drwy'r imigresion cawsom ein tywys ar fws oedd wedi mynd rownd y clock ddwy waith yn barod cyn i dad cael ei eni! Ac os oedd hynny ddim yn digon drwg, wel dylech chi weld y ffyrdd - a dwi'n defnyddio'r term ffyrdd yn rhydd iawn yma. 'Dirt track' caled llawn tyllau mawr oeddynt ac fe gymherodd hi dros 6 awr yn y 'heap of junk' roeddent yn ei alw yn fws i deithio'r 150km i Siem Reap. Nawr gallwch weithio allan pa mor gloi roeddem yn ei drafaelu! Ac i wneud pethach yn wath byth eto, nid oedd drws y bws yn gallu cau ac felly erbyn i ni gyrraedd roedd pawb gan gynnwys ein bagio wedi eu orchuddio gan y dwst coch y ffordd - roedd y dwst ym mhob man. Dwi wedi son gymaint a phosib am yr elfen yma o'r daith fel fod pawb gartref yn gallu cymryd bach o gysur nad yw popeth yn fel i ni yma ochr hyn y byd ... ond mae bron a bod ddo. (Sori ond dwi ddim yn gwybod sut mae cael 'to' ar ben llythyrau wrth ddefnyddio bysedd fwrdd Thailand felly bydd rhaid i chi fod yn amyneddgar gyda'r sillafu.)
Ta beth am y siwrne, y rheswm am fynd i Siem Reap yw mae yma yw man yr Wythfed Ryfeddod y Byd. Dyma lle mae Angkor Wat, Angkor Thom, Ta Phrom a gweddill yr holl demlau sy'n gwneud yr ardal yma yn un pwysig ac arbennig. Ac mi'r oeddent yn arbennig dros ben. Cawsom ddau ddiwrnod o cael ein tywys o'u cwmpas yn mwynhau pob munud ac yn tynnu lluniau fel petai yn mynd allan o ffasiwn. Gwnes i hyd yn oed fwynhau gweld yr haul yn codi yn Angkor Wat er roedd rhaid codi am 5 y.b. (ie, da chi heb ddarllen yn anghywir - 5 y.b. ydoedd hi) er i ni fod yna llai na 12 awr cynt yn gwylio'r haul yn machlud. Dwi'n cytuno gyda Nia mae Angkor Tom, gyda'i teml Bayon, Terrace of the Elephants, Terrace of the Lepers ynghyd ac eraill oedd fy ffefryn. Roedd y cwbwl i gyda yn brofiad a hanner.
Ar ol gadael Laos roedd hi'n cwic dash i Nang Kong (ble cawsom ni pryd bach hyfryd arall o fwyd Fietnam) er mwyn dal tren dros nos am Bangkok. Gadael am 6 yr hwyr a chyrraedd 6 y bore gyda ychydig o gwsg er fod bobi wely ar gael iddom. Cysgodd Nia fel babi gan iddi gael y bync gwaelod! Dwy awr ar ol cyrraedd roeddem ar fws i Siem Reap, Cambodia. Ges i lot fwy o gwsg ar y bws i'r ffin a Chambodia na ges i ar y "sleeper" tren. Wedi'r rigmarol o cael fisa i Cambodia a fynd drwy'r imigresion cawsom ein tywys ar fws oedd wedi mynd rownd y clock ddwy waith yn barod cyn i dad cael ei eni! Ac os oedd hynny ddim yn digon drwg, wel dylech chi weld y ffyrdd - a dwi'n defnyddio'r term ffyrdd yn rhydd iawn yma. 'Dirt track' caled llawn tyllau mawr oeddynt ac fe gymherodd hi dros 6 awr yn y 'heap of junk' roeddent yn ei alw yn fws i deithio'r 150km i Siem Reap. Nawr gallwch weithio allan pa mor gloi roeddem yn ei drafaelu! Ac i wneud pethach yn wath byth eto, nid oedd drws y bws yn gallu cau ac felly erbyn i ni gyrraedd roedd pawb gan gynnwys ein bagio wedi eu orchuddio gan y dwst coch y ffordd - roedd y dwst ym mhob man. Dwi wedi son gymaint a phosib am yr elfen yma o'r daith fel fod pawb gartref yn gallu cymryd bach o gysur nad yw popeth yn fel i ni yma ochr hyn y byd ... ond mae bron a bod ddo. (Sori ond dwi ddim yn gwybod sut mae cael 'to' ar ben llythyrau wrth ddefnyddio bysedd fwrdd Thailand felly bydd rhaid i chi fod yn amyneddgar gyda'r sillafu.)
Ta beth am y siwrne, y rheswm am fynd i Siem Reap yw mae yma yw man yr Wythfed Ryfeddod y Byd. Dyma lle mae Angkor Wat, Angkor Thom, Ta Phrom a gweddill yr holl demlau sy'n gwneud yr ardal yma yn un pwysig ac arbennig. Ac mi'r oeddent yn arbennig dros ben. Cawsom ddau ddiwrnod o cael ein tywys o'u cwmpas yn mwynhau pob munud ac yn tynnu lluniau fel petai yn mynd allan o ffasiwn. Gwnes i hyd yn oed fwynhau gweld yr haul yn codi yn Angkor Wat er roedd rhaid codi am 5 y.b. (ie, da chi heb ddarllen yn anghywir - 5 y.b. ydoedd hi) er i ni fod yna llai na 12 awr cynt yn gwylio'r haul yn machlud. Dwi'n cytuno gyda Nia mae Angkor Tom, gyda'i teml Bayon, Terrace of the Elephants, Terrace of the Lepers ynghyd ac eraill oedd fy ffefryn. Roedd y cwbwl i gyda yn brofiad a hanner.
Wednesday, 12 December 2007
PS - Asia Smiley Moments
- The dog on the platform at Nang Kong that had been fast asleep for 2 hours. When the National Anthem came across the tannoy at six o'clock prompt, he stood to attention like everyone else, howled loudly all the way through it, then left.
- The monk waiting for a bus at Vientiene, resplendent in saffron robes and designer sunglasses, enjoying a fag. His pleasure was interrupted when his mobile started to play Auld Lang Syne.
- The Thai tourguide in Chiang Mai. When he opened his mouth to speak, out came the broadest Cockney accent we've heard since Frank Butcher left Eastenders. He'd never lived in London, but I'm nominating him for Pearly King when I get home. Marc reckons he's watched The Italian Job one too many times.
Laos, Comiwnyddiaeth a Tiwbio (Rhan 2)
Wedi Luang Praban, tro Vang Viene ydoedd hi ac ni all VV fod yn fwy wahanol i LP. Yr unig beth yn gyffredin roedd ganddynt oedd y ffaith fod y wlad o'u cwmpas mor brydferth. O'r cyfan gwelom ni o Laos y mae'n wlad heb ei sbwlio a ble mae dyn o hyd yn cydfyw a natur. Mae ganddi ei mynyddoedd a'i chymoedd a'i choedwigoedd jyst fel Cymru ond nid yw cweit mor wyrdd - fwy o gyfuniad o felyn a gwyrdd.
Yn VV roedd y dref wedi ei amgylchynu gan olygfeydd dramatig o greigiau 'Karst'. Creigiau calchfeini ydynt wedi ei herydu gan law. Cefais y fraint o drafaelu drwyddynt wrth fynd ar diwb mawr rwber i lawr yr afon Nam Song. Ond i fod yn hollol onest, nid yr olygfa oedd y prif nod y daith ar y tiwb rwber 'ma. Gwir pwrpas y tiwb oedd symud i lawr yr afon, yn reit hamddenol, ac aros bob hyn a hyn wrth ymyl far am ddiod neu ddau. Yn ogystal a'r cwrw ac er mwyn cystadlu yn erbyn eu gilydd, byddau gan bron bob far swing mawr ble byddai pawb yn dringo i fyny i lwyfan (wedi ei wneud o fambw) cyn neidio i ffwrdd ar rhaff fawr a hedfan drwy'r awyr cyn gadael fynd a chwympo i fewn i'r afon islaw. Llawer iawn o sbort! Er mwyn cadw fy 'Tarzan act' i fyny, rhaid oedd, wrth gwrs, neidio oddi ar bron pob swing oedd ar gael. Nes i ddweud gymaint o sbort ydoedd? Roedd mor dda, fe wnes i ei ail wneud y diwrnod canlynol.
Yn y dref ei hunan, nid oedd ryw lawer i wneud heblaw am orweddach, ie gorwedd, mewn barau a gwylio pennawdau o'r rhaglen 'Friends' un ar ol y llall ... drwy'r dydd! Ar ein llw, a dwi yn cyfadde ein bod ni'n dau yn ffan mawr o 'Friends', ond ni wnaethom wylio'r un bennod. Ac os oeddech yn dod ar ddraws bar nad oedd yn dangos 'Friends' yna byddau 'Sex in the City' yn cael ei ddarlledi. Roedd bod yn VV yn syril reit - methu a chredu ein bod yn Laos ar adegau - roedd yn teimlo fwy fel Ibiza neu Aya Napa. Ond jyst fel roeddem yn amau ein bod yn Laos fe ddigwyddodd rhywbeth gwnaeth gadarnhau ein bod yn wirioneddol yno. Ar un achlysur aethom gyda chriw o deithwyr eraill draw i'r ynys fach yng nghanol yr afon am ddiod tawel gyda'r hwyr (bar bach agored ydoedd heb ddim teledu yn agos). Yn fuan wedi i ni cael ein diod fe caewyd y bar gan ei bod yn hanner i ganol nos (amser cau arferol yn Laos). Nid oedd hyn yn ein poeni gan ein bod ni gyd yn cymdeithasu'n ac yn cael hwyl yng nghwmni'n gilydd ger coelcerth fawr. Roedd yna griw arall yr ochr draw i'r goelcerth ac roedd pawb yn ddigon hapus. Hapus hynny yw tan i griw o ddieithriaid droi fyny a jyst sefyll wrth ein hymyl. Pan dwi'n dweud dieithriaid mwy fel y 'local militia' oeddent. Pobl lleol, aelodau o'r Parti, wedi dod i sicrhau ein bod yn dychwelyd yn brydlon i'n gwelau cyn gynted ac sy'n bosib. Araf roeddem i ddeall y neges ond unwaith i ni sylwi beth oedd yn digwydd ni wnaethom hongian ogwmpas yn hir ac off a ni am ein gwestai gyda'r 'militia' yn ein dilyn. Nid oedd yna unrhyw problem yn dilyn y digwyddiad ond mi'r oedd yn atgof o'r ffaith ein bod mewn wlad gomiwnyddol, ble roedd Y Parti yn rheoli bron popeth - hyd yn oed yr amser roedd pawb i fynd yw gwelau!
Pen ein taith yn Laos oedd y brifddinas Vientiene. Efallai y brif ddinas mwyaf 'laid back' yn y byd ble roedd popeth yn mynd yn ei flaen yn hamddenol reit. Ymwelon ni a fersiwn Laos o'r Champs Elysees, roedd Laos gynt o dan rheolaeth Ffrainc ac mi'r oedd yno lawer o ddylanwadau Ffrengig, a hefyd Phat That Luang sef teml mwyaf pwysig Laos. Hefyd, cawsom ein pryd cyntaf mewn bwyty Fietnamaidd. Bwty syml ydoedd ac fe ddysgom mai 'Spring Rolls' yw bwyd cenedlaethol Fietnam a finne bob tro wedi meddwl mae bwyd Tsieiniaidd ydoedd ('da ni'n dysgu rhywbeth newydd bob dydd). Rhiad oedd cael gwers o'r weinyddes (heb fawr o Saesneg) i'n dangos beth i wneud a'r holl fwyd o'n blaenau ond mi'r oedd popeth yn flasus dros ben.
Yn anffodus daeth ein hamser yn Laos i ben yn llawer rhy gloi a ninnau ond wedi megis crafu wyneb y wlad. Mwynheuon pob munud o'n taith yn y wlad fach hyfryd yma - hyd yn oed pan cawsom ein hebrwng i'n gwelau gan swyddogion Y Parti. Hyfryd oedd gweld gwlad sydd prin wedi ei datblygu ond oherwydd hyn tlawd iawn yw'r pobl. Er eu tlodi roedd yn fraint cael cwrdd a chymaint o fobl oedd yn edrych yn hapus gyda'u byd, gwen parod ar eu gwynebau a pharod eu cymwynas. Yn ogystal a hyn, braf oedd cael cwrdd a gwneud ffrindiau a chymaint o deithwyr eraill wrth i ni deithio gyda hwy drwy Laos: Thomas o'r Swistir, Martha o'r Ffindir, Maria ac Evelina o Sweden a chael cwrdd eto a'r criw trecio o Chiang Mai - Gibbo, Katie, Mezza a Scott.
Yn VV roedd y dref wedi ei amgylchynu gan olygfeydd dramatig o greigiau 'Karst'. Creigiau calchfeini ydynt wedi ei herydu gan law. Cefais y fraint o drafaelu drwyddynt wrth fynd ar diwb mawr rwber i lawr yr afon Nam Song. Ond i fod yn hollol onest, nid yr olygfa oedd y prif nod y daith ar y tiwb rwber 'ma. Gwir pwrpas y tiwb oedd symud i lawr yr afon, yn reit hamddenol, ac aros bob hyn a hyn wrth ymyl far am ddiod neu ddau. Yn ogystal a'r cwrw ac er mwyn cystadlu yn erbyn eu gilydd, byddau gan bron bob far swing mawr ble byddai pawb yn dringo i fyny i lwyfan (wedi ei wneud o fambw) cyn neidio i ffwrdd ar rhaff fawr a hedfan drwy'r awyr cyn gadael fynd a chwympo i fewn i'r afon islaw. Llawer iawn o sbort! Er mwyn cadw fy 'Tarzan act' i fyny, rhaid oedd, wrth gwrs, neidio oddi ar bron pob swing oedd ar gael. Nes i ddweud gymaint o sbort ydoedd? Roedd mor dda, fe wnes i ei ail wneud y diwrnod canlynol.
Yn y dref ei hunan, nid oedd ryw lawer i wneud heblaw am orweddach, ie gorwedd, mewn barau a gwylio pennawdau o'r rhaglen 'Friends' un ar ol y llall ... drwy'r dydd! Ar ein llw, a dwi yn cyfadde ein bod ni'n dau yn ffan mawr o 'Friends', ond ni wnaethom wylio'r un bennod. Ac os oeddech yn dod ar ddraws bar nad oedd yn dangos 'Friends' yna byddau 'Sex in the City' yn cael ei ddarlledi. Roedd bod yn VV yn syril reit - methu a chredu ein bod yn Laos ar adegau - roedd yn teimlo fwy fel Ibiza neu Aya Napa. Ond jyst fel roeddem yn amau ein bod yn Laos fe ddigwyddodd rhywbeth gwnaeth gadarnhau ein bod yn wirioneddol yno. Ar un achlysur aethom gyda chriw o deithwyr eraill draw i'r ynys fach yng nghanol yr afon am ddiod tawel gyda'r hwyr (bar bach agored ydoedd heb ddim teledu yn agos). Yn fuan wedi i ni cael ein diod fe caewyd y bar gan ei bod yn hanner i ganol nos (amser cau arferol yn Laos). Nid oedd hyn yn ein poeni gan ein bod ni gyd yn cymdeithasu'n ac yn cael hwyl yng nghwmni'n gilydd ger coelcerth fawr. Roedd yna griw arall yr ochr draw i'r goelcerth ac roedd pawb yn ddigon hapus. Hapus hynny yw tan i griw o ddieithriaid droi fyny a jyst sefyll wrth ein hymyl. Pan dwi'n dweud dieithriaid mwy fel y 'local militia' oeddent. Pobl lleol, aelodau o'r Parti, wedi dod i sicrhau ein bod yn dychwelyd yn brydlon i'n gwelau cyn gynted ac sy'n bosib. Araf roeddem i ddeall y neges ond unwaith i ni sylwi beth oedd yn digwydd ni wnaethom hongian ogwmpas yn hir ac off a ni am ein gwestai gyda'r 'militia' yn ein dilyn. Nid oedd yna unrhyw problem yn dilyn y digwyddiad ond mi'r oedd yn atgof o'r ffaith ein bod mewn wlad gomiwnyddol, ble roedd Y Parti yn rheoli bron popeth - hyd yn oed yr amser roedd pawb i fynd yw gwelau!
Pen ein taith yn Laos oedd y brifddinas Vientiene. Efallai y brif ddinas mwyaf 'laid back' yn y byd ble roedd popeth yn mynd yn ei flaen yn hamddenol reit. Ymwelon ni a fersiwn Laos o'r Champs Elysees, roedd Laos gynt o dan rheolaeth Ffrainc ac mi'r oedd yno lawer o ddylanwadau Ffrengig, a hefyd Phat That Luang sef teml mwyaf pwysig Laos. Hefyd, cawsom ein pryd cyntaf mewn bwyty Fietnamaidd. Bwty syml ydoedd ac fe ddysgom mai 'Spring Rolls' yw bwyd cenedlaethol Fietnam a finne bob tro wedi meddwl mae bwyd Tsieiniaidd ydoedd ('da ni'n dysgu rhywbeth newydd bob dydd). Rhiad oedd cael gwers o'r weinyddes (heb fawr o Saesneg) i'n dangos beth i wneud a'r holl fwyd o'n blaenau ond mi'r oedd popeth yn flasus dros ben.
Yn anffodus daeth ein hamser yn Laos i ben yn llawer rhy gloi a ninnau ond wedi megis crafu wyneb y wlad. Mwynheuon pob munud o'n taith yn y wlad fach hyfryd yma - hyd yn oed pan cawsom ein hebrwng i'n gwelau gan swyddogion Y Parti. Hyfryd oedd gweld gwlad sydd prin wedi ei datblygu ond oherwydd hyn tlawd iawn yw'r pobl. Er eu tlodi roedd yn fraint cael cwrdd a chymaint o fobl oedd yn edrych yn hapus gyda'u byd, gwen parod ar eu gwynebau a pharod eu cymwynas. Yn ogystal a hyn, braf oedd cael cwrdd a gwneud ffrindiau a chymaint o deithwyr eraill wrth i ni deithio gyda hwy drwy Laos: Thomas o'r Swistir, Martha o'r Ffindir, Maria ac Evelina o Sweden a chael cwrdd eto a'r criw trecio o Chiang Mai - Gibbo, Katie, Mezza a Scott.
Monday, 10 December 2007
Bangkok, Auytthaya and Kanchanaburi
Well it's our last week in Asia before we descend on unwitting friends and family in Australia for Christmas and the New Year.
We came back to Bangkok on 5th December in time for the King's 80th Birthday celebrations and spent the day with Nathan and Chai. After lunch and the crazy shopping experience known as the MBC Centre, we made our way down to the Grand Palace and joined another million people gathered on the streets in party mood. It was a huge sea of yellow t-shirts and Thai flags, bands and processions and it was just about impossible to move. We waited a couple of hours for a glimpse of the King as he and the Queen sped past on their way to the Temple. Protocol dictates that it is inappropriate to wave directly at the King but it is OK to wave flags and as the crowd saw the cavalcade approaching on the huge screens by the side of the road, there was some pretty serious flag waving and cheering. It took us about 2 hours to move about 50 yards to a good spot to see the fireworks and we waited another couple of hours for them to start. It was definately not the place for anyone claustrophobic or not keen on crowds, but I felt quite privileged to be a part of such a significant and sincere celebration. We eventually managed to get away, the four of us stuffed into the back of a tuk-tuk and had a superb meal cooked al-fresco on the street where Chai ordered about 26 different dishes between us. The evening ended with a couple of drinks in a club that was playing live jazz - I thought I'd spotted John Davis sat in the corner with a glass of red wine in hand, foot tapping at one point, but the person had gone when I went over. Has anyone seen him lately? It was a great day out - thanks guys.
Auytthaya was the ancient capital of Thailand until it fell at the hands of the Burmese in the late 18th Century. It is a city built on an island, encircled by three rivers and it is scattered with ruins and not-so-ruined strutures dating back to its halcyon days as a vital port, when it traded with the four corners of the world. At that time, over a million people lived there, compared to 90,000 today and it was known to many as the most illustrious city in the world. Only a matter of minutes after arriving in town, we found ourselves at the centre of preparations for a huge procession which was part of the annual Auytthaya Heritage Festival. There were thousands of people in the procession and it was a riot of colour and sound with paragliders circling ahead. Heading the line-up were 12 elephants, adorned in red and gold finery, complete with stick-on tusk extensions. We were the only people on the streets, everyone else was in the procession and Marc was like some BBC foreign correspondent, taking photos of everything and everyone, who were only too happy to pose, wave and dance for him. I had national flags thrust into my hands and did some patriotic waving from time to time to the delight of the carnival. The party carried on until the small hours but we didn't as we were absolutely exhausted from the heat. This week has been the hottest of the trip so far, we guess that it's been in the mid 30's all week. We spent the second day walking around the city with our copy of Lonely Planet, picking out the recommended sights and finished the day with a Vietnamese meal (a lot of this blog is about food isn't it).
Kanchanaburi was our next stop. It is the location of the Bridge Over the River Kwai and we walked over it to the strains of We Wish You a Merry Christmas in the background. There is a narrow steelplate footpath down the centre of the bridge, just wide enough for 2 people to pass, back-to-back. Just crossing the bridge was enough to concentrate on, then we heard the whistle of an approaching train and had to stand with others on a small passing-place platform on the edge of the bridge and wait for it to pass. As was becoming a habit by now, there was a festival in town and that evening there was a light and sound show on the bridge re-enacting the story of the bridge and its bombing by the Allied Forces. After a very slow and quiet start, the show literally exploded into action, with thunderous fireworks that shook you to the core. There were people on fire jumping off the bridge into the water below - I thought that they must have been dummies, but you could see them swimming ashore afterwards. There were those big bamboo watch-towers that you always see in war-films, exploding in flames and crashing into the water, great big chunks of 'bridge' fell into the river - it carried on for ages. It all finished to the sound of the famous Bridge Over The River Kwai film theme, which I had been whistling as I crossed the bridge earlier on.
On our second day we went to visit the Kanchanaburi Allied Forces War Cemetery that is the final resting place of nearly 7ooo British, Dutch, Australian, New Zealand and Canadian Prisoners of War along with 300 unknown soldiers who perished from starvation, disease, physical abuse or just sheer overwork at the hands of their captors during the construction of the infamous Death Railway. Another 6000 lie in two cemeteries along the railway, but there are no such resting places for the 100,000 Asian Forced-Labourers who died alongside the Allied Prisoners. The American soldiers were repatriated after the war. The cemetery is very serene and immaculately kept and people walk silently up and down the rows, reading the moving inscriptions on the stones from families far away. We laid flowers on the stone of T.Davies, Bombadier with the Royal Artillery, one of four stones we found within a short time that had Welsh inscriptions.
We had a bit of exercise on the third day in the Erawan National Park with a short trek to the 7-tiered Erawan waterfall and its clear blue pools. The National Park operates an excellent system to stop litter being left in the park. Any plastic drinking bottles taken into the park have to be 'registered' at the bottom of the track. The bottle is numbered and a book is completed with a name and nationality against each bottle and a 10 baht deposit paid. When you return at the end of the day, you take your bottle back to be recycled and you get your 10 bahts back otherwise you are named and shamed. Simple eh? We walked on paths through jungle to the top level and saw a troop of monkeys swinging above us in the trees. We had been warned earlier on that monkeys may try to run off with trekkers' possessions, so we made sure that ours were tied to trees when we went swimming in pools where the fish nibbled at our arms and legs - a very weird feeling.
That afternoon we went to see the Death Railway Hellfire Pass where POW's had excavated a long cutting through solid rock and we walked along the original rail sleepers. In some places the cutting is 25 metres deep and every bit was cut by hand by men working shifts of 18 hours, day and night while being beaten mercilessly. There was also an excellent museum where, like everyone else there, we walked around in complete silence, appalled by what we were reading and seeing. The day ended with a journey on the railway. The Allied Forces disabled the railway by removing some sections as did the Thai Railway years later but 130 miles out of the original 300 are still in use today. "A Life for Every Sleeper".
And today sees us back in Bangkok, doing essential things like confirming our flights out to Australia tomorrow and getting all our washing done properly in a machine for a change, instead of being trampled in the shower - I hope they don't mix the coloureds and the whites.
Thanks to everyone who has read the blog and posted messages and to those who have sent e-mails saying that you're enjoying it - it encourages us to do a bit more. And if you haven't posted a message yet - what are you waiting for?
See you in Oz ...
We came back to Bangkok on 5th December in time for the King's 80th Birthday celebrations and spent the day with Nathan and Chai. After lunch and the crazy shopping experience known as the MBC Centre, we made our way down to the Grand Palace and joined another million people gathered on the streets in party mood. It was a huge sea of yellow t-shirts and Thai flags, bands and processions and it was just about impossible to move. We waited a couple of hours for a glimpse of the King as he and the Queen sped past on their way to the Temple. Protocol dictates that it is inappropriate to wave directly at the King but it is OK to wave flags and as the crowd saw the cavalcade approaching on the huge screens by the side of the road, there was some pretty serious flag waving and cheering. It took us about 2 hours to move about 50 yards to a good spot to see the fireworks and we waited another couple of hours for them to start. It was definately not the place for anyone claustrophobic or not keen on crowds, but I felt quite privileged to be a part of such a significant and sincere celebration. We eventually managed to get away, the four of us stuffed into the back of a tuk-tuk and had a superb meal cooked al-fresco on the street where Chai ordered about 26 different dishes between us. The evening ended with a couple of drinks in a club that was playing live jazz - I thought I'd spotted John Davis sat in the corner with a glass of red wine in hand, foot tapping at one point, but the person had gone when I went over. Has anyone seen him lately? It was a great day out - thanks guys.
Auytthaya was the ancient capital of Thailand until it fell at the hands of the Burmese in the late 18th Century. It is a city built on an island, encircled by three rivers and it is scattered with ruins and not-so-ruined strutures dating back to its halcyon days as a vital port, when it traded with the four corners of the world. At that time, over a million people lived there, compared to 90,000 today and it was known to many as the most illustrious city in the world. Only a matter of minutes after arriving in town, we found ourselves at the centre of preparations for a huge procession which was part of the annual Auytthaya Heritage Festival. There were thousands of people in the procession and it was a riot of colour and sound with paragliders circling ahead. Heading the line-up were 12 elephants, adorned in red and gold finery, complete with stick-on tusk extensions. We were the only people on the streets, everyone else was in the procession and Marc was like some BBC foreign correspondent, taking photos of everything and everyone, who were only too happy to pose, wave and dance for him. I had national flags thrust into my hands and did some patriotic waving from time to time to the delight of the carnival. The party carried on until the small hours but we didn't as we were absolutely exhausted from the heat. This week has been the hottest of the trip so far, we guess that it's been in the mid 30's all week. We spent the second day walking around the city with our copy of Lonely Planet, picking out the recommended sights and finished the day with a Vietnamese meal (a lot of this blog is about food isn't it).
Kanchanaburi was our next stop. It is the location of the Bridge Over the River Kwai and we walked over it to the strains of We Wish You a Merry Christmas in the background. There is a narrow steelplate footpath down the centre of the bridge, just wide enough for 2 people to pass, back-to-back. Just crossing the bridge was enough to concentrate on, then we heard the whistle of an approaching train and had to stand with others on a small passing-place platform on the edge of the bridge and wait for it to pass. As was becoming a habit by now, there was a festival in town and that evening there was a light and sound show on the bridge re-enacting the story of the bridge and its bombing by the Allied Forces. After a very slow and quiet start, the show literally exploded into action, with thunderous fireworks that shook you to the core. There were people on fire jumping off the bridge into the water below - I thought that they must have been dummies, but you could see them swimming ashore afterwards. There were those big bamboo watch-towers that you always see in war-films, exploding in flames and crashing into the water, great big chunks of 'bridge' fell into the river - it carried on for ages. It all finished to the sound of the famous Bridge Over The River Kwai film theme, which I had been whistling as I crossed the bridge earlier on.
On our second day we went to visit the Kanchanaburi Allied Forces War Cemetery that is the final resting place of nearly 7ooo British, Dutch, Australian, New Zealand and Canadian Prisoners of War along with 300 unknown soldiers who perished from starvation, disease, physical abuse or just sheer overwork at the hands of their captors during the construction of the infamous Death Railway. Another 6000 lie in two cemeteries along the railway, but there are no such resting places for the 100,000 Asian Forced-Labourers who died alongside the Allied Prisoners. The American soldiers were repatriated after the war. The cemetery is very serene and immaculately kept and people walk silently up and down the rows, reading the moving inscriptions on the stones from families far away. We laid flowers on the stone of T.Davies, Bombadier with the Royal Artillery, one of four stones we found within a short time that had Welsh inscriptions.
We had a bit of exercise on the third day in the Erawan National Park with a short trek to the 7-tiered Erawan waterfall and its clear blue pools. The National Park operates an excellent system to stop litter being left in the park. Any plastic drinking bottles taken into the park have to be 'registered' at the bottom of the track. The bottle is numbered and a book is completed with a name and nationality against each bottle and a 10 baht deposit paid. When you return at the end of the day, you take your bottle back to be recycled and you get your 10 bahts back otherwise you are named and shamed. Simple eh? We walked on paths through jungle to the top level and saw a troop of monkeys swinging above us in the trees. We had been warned earlier on that monkeys may try to run off with trekkers' possessions, so we made sure that ours were tied to trees when we went swimming in pools where the fish nibbled at our arms and legs - a very weird feeling.
That afternoon we went to see the Death Railway Hellfire Pass where POW's had excavated a long cutting through solid rock and we walked along the original rail sleepers. In some places the cutting is 25 metres deep and every bit was cut by hand by men working shifts of 18 hours, day and night while being beaten mercilessly. There was also an excellent museum where, like everyone else there, we walked around in complete silence, appalled by what we were reading and seeing. The day ended with a journey on the railway. The Allied Forces disabled the railway by removing some sections as did the Thai Railway years later but 130 miles out of the original 300 are still in use today. "A Life for Every Sleeper".
And today sees us back in Bangkok, doing essential things like confirming our flights out to Australia tomorrow and getting all our washing done properly in a machine for a change, instead of being trampled in the shower - I hope they don't mix the coloureds and the whites.
Thanks to everyone who has read the blog and posted messages and to those who have sent e-mails saying that you're enjoying it - it encourages us to do a bit more. And if you haven't posted a message yet - what are you waiting for?
See you in Oz ...
Laos, Comiwnyddiaeth a Tiwbio
Pen y daith hir ond hyfryd ar hyd y Mekong oedd dinas hynafol Luang Prabang. Hen brifddinas Laos yw LP, dinas hyfryd dros ben ac mae'r ddau ohonom wedi penderfynnu yn barod y byddwn yn mynd nol rhyw ddiwrnod (yn fuan gobeithio) gan mae ond cwpwl o nosweithiau roedd gyda ni yno. Wedi i ni gyrraedd fe aethom allan am bryd o fwyd ac yn gorffen lan yn bwyta ar y stryd gyda torf o deithwyr eraill. Roedd yna deulu o weithwyr yn cynnig gymaint ac y gallwch roi ar eich plat a gyda photel o Beer Lao costiodd popeth ond punt iddom. Pobl cyfeillgar iawn yw pobl Laos ac er mor dlawd yr oeddent nid oedd neb yn eich gwyneb yn gwerthu'u nwyddau. Roedd y farchnad yn cynnig nwyddau a chrefftau roedd y brodorion wedi gwneud ei hunain o'r safon uchaf ac roedd popeth mor lliwgar. Os un peth yn unig byddaf yn cofio o Laos yna lliwiau ffantastig y farchnad bydd hynny. Roeddem am brynnu popeth ond yn anffodus nid oedd hynny yn bosib. Pan ddown ni yn ol byddwn yn dod gyda bobi 'suitcase' gwag i'w llanw.
Tra yn LP euthom i weld Rhaeadr Quang Si - prydferth iawn gyda'i dwr lliw glas tyrcwais. Cefais gyfle i ymestun fy rhan fel Tarzan wrth swingo ar raff o dop goeden i fewn i'r pwll oer o danaf - llawer o hwyl. Ond y ser y sioe oedd Phet y teigr a chriw o eirth bach du (Asiatic Moon Bears). Roeddent i gyd wedi eu achub o grafangau potswyr - Phet pan oedd ond yn 4 diwrnod oed. Roedd yn brofiad anhygoel gweld y teigr yma yn gorwedd yn hamddenol reit ond cwpwl o lathenni ohonom gyda'g ond ffens weiar cyffredin rhyngddom (un uchel iawn diolch byth - doedd gennyf ddim chwant fod yn agosach er pa mor hyfryd a thawel roedd Phet i'w weld). A chawsom dipyn o hwyl yn gwylio'r eirth yn chwarae gyda hen deiars neu yn dringo yn y coed neu ond yn cysgu ar lwyfan gyda un choes yn hongian i lawr.
Un o'r pethau cyntaf i ni sylwi roedd yn wahanol yn Laos wrth gymharu a Thailand oedd y cyflymder roedd pawb yn ei drafaelu ar y ffyrdd. Ychydig iawn o geir oedd yno o gymharu ac adref ond roedd digonedd o scwters a tuk tuks a phawb yn trafaelu mor araf ... na, yn fwy hamddenol yn well ffordd o'i ddisgrifio. Doedd pryn neb yn trafaelu yn gyflymach na 20 milltir yr awr a oedd yn help i rhoi'r argraff hamddenol iawn o LP a phob man arall yn Laos yr oeddwn wedi aros yno.
Elfen ffres arall daethom ar ei draws yn Laos oedd yr angen i fod nol yn ein gwesty cyn hanner nos. Dyma rhan o fywyd yn y wlad gominyddol yma. Mae Laos yn un o ond 5 gwlad yn y byd bellach sydd o dan reolaeth comiwnyddol (Tsieina, Gogledd Korea, Cuba a Vietnam yw'r 4 arall). Fel yr oeddwn yn teithio o un ardal i'r llall rhaid oedd i'r bws roeddem yn trafaelu ynddo adrodd i'r awdurdodau yng nghyntaf gan fynd heibio ei mannau gwirio. Roedd hyd yn oed yr angen i ni adrodd i'r awdurdodau pan roeddem ond yn gadael tref er mwyn ymweld a man cyfagos. Ond doedd dim byd 'sinister' am hyn o gwbwl, dyma beth oedd y drefn - dyna'r cwbwl. Ac i raddau roedd rhywbeth digon cysurus am y drefn yma.
Tra yn LP euthom i weld Rhaeadr Quang Si - prydferth iawn gyda'i dwr lliw glas tyrcwais. Cefais gyfle i ymestun fy rhan fel Tarzan wrth swingo ar raff o dop goeden i fewn i'r pwll oer o danaf - llawer o hwyl. Ond y ser y sioe oedd Phet y teigr a chriw o eirth bach du (Asiatic Moon Bears). Roeddent i gyd wedi eu achub o grafangau potswyr - Phet pan oedd ond yn 4 diwrnod oed. Roedd yn brofiad anhygoel gweld y teigr yma yn gorwedd yn hamddenol reit ond cwpwl o lathenni ohonom gyda'g ond ffens weiar cyffredin rhyngddom (un uchel iawn diolch byth - doedd gennyf ddim chwant fod yn agosach er pa mor hyfryd a thawel roedd Phet i'w weld). A chawsom dipyn o hwyl yn gwylio'r eirth yn chwarae gyda hen deiars neu yn dringo yn y coed neu ond yn cysgu ar lwyfan gyda un choes yn hongian i lawr.
Un o'r pethau cyntaf i ni sylwi roedd yn wahanol yn Laos wrth gymharu a Thailand oedd y cyflymder roedd pawb yn ei drafaelu ar y ffyrdd. Ychydig iawn o geir oedd yno o gymharu ac adref ond roedd digonedd o scwters a tuk tuks a phawb yn trafaelu mor araf ... na, yn fwy hamddenol yn well ffordd o'i ddisgrifio. Doedd pryn neb yn trafaelu yn gyflymach na 20 milltir yr awr a oedd yn help i rhoi'r argraff hamddenol iawn o LP a phob man arall yn Laos yr oeddwn wedi aros yno.
Elfen ffres arall daethom ar ei draws yn Laos oedd yr angen i fod nol yn ein gwesty cyn hanner nos. Dyma rhan o fywyd yn y wlad gominyddol yma. Mae Laos yn un o ond 5 gwlad yn y byd bellach sydd o dan reolaeth comiwnyddol (Tsieina, Gogledd Korea, Cuba a Vietnam yw'r 4 arall). Fel yr oeddwn yn teithio o un ardal i'r llall rhaid oedd i'r bws roeddem yn trafaelu ynddo adrodd i'r awdurdodau yng nghyntaf gan fynd heibio ei mannau gwirio. Roedd hyd yn oed yr angen i ni adrodd i'r awdurdodau pan roeddem ond yn gadael tref er mwyn ymweld a man cyfagos. Ond doedd dim byd 'sinister' am hyn o gwbwl, dyma beth oedd y drefn - dyna'r cwbwl. Ac i raddau roedd rhywbeth digon cysurus am y drefn yma.
Wednesday, 5 December 2007
Cambodia and The Temples of Angkor
Between Glandyfi and Machynlleth, the borders of Ceredigion and Powys are clearly visible in wintertime as a line across the road, as Powys have always gritted up to their side of the line and Ceredigion have not. Similarly, the border between Thailand and Cambodia is clearly visible - the tarmac road stops and turns into a rut-filled dirt-track. The distance to Siem Reap from the border town of Poipet is only 100 miles, but it took 6 hours in an old shed of a bus, our teeth chattering together as we loped from side to side and up and down. The dust was incredible - it was just like taking part in the Paris - Dakkar rally in an old jalopy, and to make matters worse, the door of the bus didn't close. Marc was trying to read and had to stop from time to time to wipe off the thick layer of red dust off his glasses! Having said all that, the landscape was beautiful - very flat with green fields of rice as far as we could see. We eventually found our guesthouse and were taken under the wing of Sky - a tuk-tuk driver and complete star, who would be with us for the whole of our stay.
On our first day Sky took us to see The Temples of Angkor and he timed our visits to the different temples to avoid the dozens of tour-groups. First of all, we went to Angkor Thom - a large site 3km square with many amazing features such as the Terrace of Elephants, The Terrace of the Leper King and my favourite of the whole lot - The Temple of Bayon, while Sky dozed in the tuk-tuk awaiting our return. It is difficult to put into perspective how long these temples have existed, then you see a wall that a root system of a massive tree has grown around and you begin to realise they've been there a pretty long time. After seeing Ta Phrom (very Lara Croft), we came back to Angkor Wat and marvelled at the structure, the carvings in the sandstone walls stayed until sunset.
Siem Reap is far from the back-packer scenes that we have mostly encountered so far on the trip. There are many luxury hotels and it is a very cosmopolitan place, with excellent restaurants and nightspots, catering for a whole range of budgets. Khmer food is excellent - still quite spicy but in a far more subtle way - not so many pouty lips!
We were up early on the second day and left the guesthouse at 5.30am to return to Angkor Wat to see sunrise. We joined literally hundreds of people gathered to watch Angkor Wat silhouetted against the changing colour of the sky just before sunrise but I'm sure that not many had a warm banana pancake to eat for breakfast while they waited, courtesy of Sky. We saw more amazing temples before travelling south to Lake Tonle Sap and a trip on the lake to see the people of the Floating Village carrying on their daily business. There were floating shops and shop-boats that just stopped outside your window; a floating school; floating police station; floating garage for boats; floating tv repair workshop and 4 pigs floating in a bamboo pen on a raft and a whole lot more. On the way back, Marc was invited to take the helm of the boat - he didn't need asking twice, but I can't understand why I wasn't asked too.
Our third morning was spent in the brand new museum at Siem Reap, seeing the Room of a Thousand Buddhas and many other interesting exhibits and information which put a lot of what we had seen over the last two days into context. We went to see the Siem Reap monument to people who had died in the Killing Fields at the hands of Pol Pot - a chilling experience. After haggling for a last few souvenirs at the market (Marc is getting better at it as we go along - I think it's because he does it with a big smile and good humour) and another superb Khmer meal, we called it a day.
We thought that the trip to Siem Reap had been bad, but it was a doddle compared with the return journey. In a nutshell - Sky dropped us off at the bus station. Turns out there is no bus and some local guy with attitude who seems to be running the show expects all the tourists waiting for the bus to get into taxis instead - no problem but he expects 6 people, plus luggage in each car! He says it's company policy and Cambodian people fit in no problem! We all protest and end up having to pay more money to travel with just 4 passengers ... eventually. All went well until 10km from the border when we had a tyre puncture. The wheel was removed after a big struggle and lots of jumping on the wrench and advice from Bea, the German lady sharing the taxi (she can teach Carwyn a thing or two about mechanics) but guess what ... the spare tyre was also flat! The taxi driver called his brother to pick us up and take us the rest of the way but fortunately for us (at this stage) an aquaintance of the taxi driver happened to be passing and took us to the border, where ... we tried to get all the rucksacks out of the boot, but the boot wouldn't open and all our stuff was stuck inside. They tried to get it out through the back seat and to lever the boot open, but nothing doing. Marc then had to go with the driver to a local garage (incase that was the last we ever saw of our rucksacks) to get the boot open whilst Nia stayed at the border with the other two passengers. Finally, we crossed the border back into Thailand with a huge sigh of relief and thankfully the remainder of the journey back to Bangkok was quite uneventful and our familiar hostel was a very welcome sight.
On our first day Sky took us to see The Temples of Angkor and he timed our visits to the different temples to avoid the dozens of tour-groups. First of all, we went to Angkor Thom - a large site 3km square with many amazing features such as the Terrace of Elephants, The Terrace of the Leper King and my favourite of the whole lot - The Temple of Bayon, while Sky dozed in the tuk-tuk awaiting our return. It is difficult to put into perspective how long these temples have existed, then you see a wall that a root system of a massive tree has grown around and you begin to realise they've been there a pretty long time. After seeing Ta Phrom (very Lara Croft), we came back to Angkor Wat and marvelled at the structure, the carvings in the sandstone walls stayed until sunset.
Siem Reap is far from the back-packer scenes that we have mostly encountered so far on the trip. There are many luxury hotels and it is a very cosmopolitan place, with excellent restaurants and nightspots, catering for a whole range of budgets. Khmer food is excellent - still quite spicy but in a far more subtle way - not so many pouty lips!
We were up early on the second day and left the guesthouse at 5.30am to return to Angkor Wat to see sunrise. We joined literally hundreds of people gathered to watch Angkor Wat silhouetted against the changing colour of the sky just before sunrise but I'm sure that not many had a warm banana pancake to eat for breakfast while they waited, courtesy of Sky. We saw more amazing temples before travelling south to Lake Tonle Sap and a trip on the lake to see the people of the Floating Village carrying on their daily business. There were floating shops and shop-boats that just stopped outside your window; a floating school; floating police station; floating garage for boats; floating tv repair workshop and 4 pigs floating in a bamboo pen on a raft and a whole lot more. On the way back, Marc was invited to take the helm of the boat - he didn't need asking twice, but I can't understand why I wasn't asked too.
Our third morning was spent in the brand new museum at Siem Reap, seeing the Room of a Thousand Buddhas and many other interesting exhibits and information which put a lot of what we had seen over the last two days into context. We went to see the Siem Reap monument to people who had died in the Killing Fields at the hands of Pol Pot - a chilling experience. After haggling for a last few souvenirs at the market (Marc is getting better at it as we go along - I think it's because he does it with a big smile and good humour) and another superb Khmer meal, we called it a day.
We thought that the trip to Siem Reap had been bad, but it was a doddle compared with the return journey. In a nutshell - Sky dropped us off at the bus station. Turns out there is no bus and some local guy with attitude who seems to be running the show expects all the tourists waiting for the bus to get into taxis instead - no problem but he expects 6 people, plus luggage in each car! He says it's company policy and Cambodian people fit in no problem! We all protest and end up having to pay more money to travel with just 4 passengers ... eventually. All went well until 10km from the border when we had a tyre puncture. The wheel was removed after a big struggle and lots of jumping on the wrench and advice from Bea, the German lady sharing the taxi (she can teach Carwyn a thing or two about mechanics) but guess what ... the spare tyre was also flat! The taxi driver called his brother to pick us up and take us the rest of the way but fortunately for us (at this stage) an aquaintance of the taxi driver happened to be passing and took us to the border, where ... we tried to get all the rucksacks out of the boot, but the boot wouldn't open and all our stuff was stuck inside. They tried to get it out through the back seat and to lever the boot open, but nothing doing. Marc then had to go with the driver to a local garage (incase that was the last we ever saw of our rucksacks) to get the boot open whilst Nia stayed at the border with the other two passengers. Finally, we crossed the border back into Thailand with a huge sigh of relief and thankfully the remainder of the journey back to Bangkok was quite uneventful and our familiar hostel was a very welcome sight.
Y Mekong!
Ymddiheuriadau i'm gwylwyr cyson sydd heb cael hanes ein antur yng Ngymraeg ers beth amser ... ond mi'r wyf wedi bod yn brysur iawn ... yn mwynhau fy hun!
Buom dau diwrnod yn trafaelu i fewn i Laos gan hwylio'n araf i lawr yr afon Mekong. Yn anffodus, nid oedd moethusrwydd yn uchel iawn ar restr perchnog ein cwch, ei brif nod oedd cael gymaint a phosib o bobl ar ei gwch (roedd tua 100 ohonom i gyd). Yn ffodus i ni, cawsom bobi "sedd" sef darn o bren caled ryw 3 trodfedd wrth 6 modfedd, un tu ol y llall, tra roedd rhaid i eraill rannu un sedd. Yn ffodus hefyd roedd yr olygfeydd ysblennydd a wnaeth fyny am unrhyw ddiffygion y cwch. Dau diwrnod hir ydoedd ond fe'i mwynheuais, yr ail ddiwrnod yn arbennig gan roeddwn yn gwybod beth oedd yn ein disgwyl ac mi'r oedd yr haul allan yn twynnu'n braf tra roedd y diwrnod cyntaf braidd yn dawchlyd (hazy). Roedd fwy o sbort ar y cwch hefyd erbyn hynny gyda pawb yn nabod eu gilydd yn well ac felly roedd tipyn fwy o gymdeithasu.
Rhaid dweud roedd hi'n anodd credu ein bod wedi gwario dau ddiwrnod cyfan yn hwylio'r afon Mekong. I mi roedd y Mekong erioed wedi bod yn le anghysbell reit, yn rhedeg drwy jwngwl dwys mewn man peryglys o'r byd (yr argaff yma yn tueddi dod o wylio ffilmiau Holywood ac o'r hyn wyddwn am hanes y rhyfel yn Vietnam). Y gwir yw, mae yn le anghysbell ac mae'r afon yn rhedeg drwy jwngwl dwys ond nid am un funud teimlais ei fod yn le beryglus o gwbwl. Roedd y cwch yn hwylio'n hamddenol i lawr yr afon yn osgoi'r trobyllau a chreigiau bob yn awr ac yn y man ac yn glanio ambell i dro i bigo rhai brodorwyr i fyny. Cawsom eistedd a chymryd i fewn y wlad hyfryf o'i chwmpas a thynnu dwsine o luniau a chwifio at y plant wrth ymyl y glannau bob hyn a hyn wrth i ni basio'r pentrefi bach sydd wedi eu ymwasgaru ar hyd yr afon. Braf oedd y profiad a braint oedd cael ei wneud.
Buom dau diwrnod yn trafaelu i fewn i Laos gan hwylio'n araf i lawr yr afon Mekong. Yn anffodus, nid oedd moethusrwydd yn uchel iawn ar restr perchnog ein cwch, ei brif nod oedd cael gymaint a phosib o bobl ar ei gwch (roedd tua 100 ohonom i gyd). Yn ffodus i ni, cawsom bobi "sedd" sef darn o bren caled ryw 3 trodfedd wrth 6 modfedd, un tu ol y llall, tra roedd rhaid i eraill rannu un sedd. Yn ffodus hefyd roedd yr olygfeydd ysblennydd a wnaeth fyny am unrhyw ddiffygion y cwch. Dau diwrnod hir ydoedd ond fe'i mwynheuais, yr ail ddiwrnod yn arbennig gan roeddwn yn gwybod beth oedd yn ein disgwyl ac mi'r oedd yr haul allan yn twynnu'n braf tra roedd y diwrnod cyntaf braidd yn dawchlyd (hazy). Roedd fwy o sbort ar y cwch hefyd erbyn hynny gyda pawb yn nabod eu gilydd yn well ac felly roedd tipyn fwy o gymdeithasu.
Rhaid dweud roedd hi'n anodd credu ein bod wedi gwario dau ddiwrnod cyfan yn hwylio'r afon Mekong. I mi roedd y Mekong erioed wedi bod yn le anghysbell reit, yn rhedeg drwy jwngwl dwys mewn man peryglys o'r byd (yr argaff yma yn tueddi dod o wylio ffilmiau Holywood ac o'r hyn wyddwn am hanes y rhyfel yn Vietnam). Y gwir yw, mae yn le anghysbell ac mae'r afon yn rhedeg drwy jwngwl dwys ond nid am un funud teimlais ei fod yn le beryglus o gwbwl. Roedd y cwch yn hwylio'n hamddenol i lawr yr afon yn osgoi'r trobyllau a chreigiau bob yn awr ac yn y man ac yn glanio ambell i dro i bigo rhai brodorwyr i fyny. Cawsom eistedd a chymryd i fewn y wlad hyfryf o'i chwmpas a thynnu dwsine o luniau a chwifio at y plant wrth ymyl y glannau bob hyn a hyn wrth i ni basio'r pentrefi bach sydd wedi eu ymwasgaru ar hyd yr afon. Braf oedd y profiad a braint oedd cael ei wneud.
Sunday, 2 December 2007
Vang Viene to Vientiene
Left Vang Viene in a bus "not even fit to carry sheep" (it's a long story) destined for Vientiene - contender for most laid back capital of the world. Found digs smack-bang in the centre of the city then went to see a show of Traditional Lao song and dance performed by a local youth group, with Katie, one of the Trekking 4. Flower petals were laid before us and friendship bracelets tied to our wrists - everything went well until the end, then horror of horrors, the audience (all 14 of us) were invited to join in the last dance. We eventually got some sort of coordination of the pointy fingers and twisting hands but doing the feet as well was asking too much. Marc said that Katie looked like she was charming a snake and Katie said that Marc looked like an old stoned Rastafarian! The T4 left for Vietnam the next day and we spent the day sightseeing around the city. Vientiene has its own version of the Champs Elysees and Arc de Triomphe, although this one wasn't built until 1969 and is constucted from concrete that was donated by the USA specifically to build an airport but they used it for this instead and it is known locally as the 'vertical runway'. We walked across the city to a great big golden stupa - Pha That Luang, the most important national monument in Laos, had a quick mooch about then decided it was lunchtime and took a jumbo (a big tuk-tuk) to a little restaurant recommended by good old Lonely Planet. We ordered Vietnamese spring rolls and a dazzling and bewildering array of dishes arrived. There were mountains of lettuce, fresh mint, coriander and other herbs we've never seen before, garlic, ginger, beansprouts, cucumber, starfruit, noodles, chillies and pork mince kebabs. The waitress could see that we didn't have a clue and came over and made the most perfect parcel of a bit of everything, with a spoonful of lovely sweet chilli and peanut sauce drizzled over the top. We only needed to be shown once - yum!
Next day we left Vientiene bound for Nong Khai, back in Thailand to catch the overnight sleeper train to Bangkok so we could catch a bus to Cambodia. Not much going on in Nong Khai, except that we found another place on the banks of the Mekong that did Vietnamese spring rolls! I enjoyed the overnight journey on the train - no sooner had we left the station, the attendant came around and started turning seats into beds and bunks appeared from the ceiling. I had a lovely big bed with nice white sheets, a blanket and pillow. A curtain pulled over my compartment and I lay there nice and cosy in the dark, the blinds on my window pulled back, watching the stars and listening to Paul Weller on my i-pod til I fell asleep. Things weren't that good on the top bunk apparently - there was light shining in over the curtain, it was more cramped with no window and not much sleep was had. In my defence, I always have to sleep on the bottom bunk as my mother doesn't like me sleeping on the top one as I used to sleepwalk when I was about five.
We arrived in Bangkok (one refreshed and one not) at 6.00am, had a coffee then went in search of our bus to Cambodia which was leaving a couple of hours later. We had a nice comfy and cool bus (absolutely everything was purple, the seats, curtains, floor, ceiling ...) to the border where we went through Thai and Cambodian Immigration and got transferred onto another bus for the journey from Poipet to Siem Reap. Remember what we said about the bus from Vang Viene not being fit to carry sheep? Well this one looked as if it had been carrying sheep for the last 50 years ...
Next day we left Vientiene bound for Nong Khai, back in Thailand to catch the overnight sleeper train to Bangkok so we could catch a bus to Cambodia. Not much going on in Nong Khai, except that we found another place on the banks of the Mekong that did Vietnamese spring rolls! I enjoyed the overnight journey on the train - no sooner had we left the station, the attendant came around and started turning seats into beds and bunks appeared from the ceiling. I had a lovely big bed with nice white sheets, a blanket and pillow. A curtain pulled over my compartment and I lay there nice and cosy in the dark, the blinds on my window pulled back, watching the stars and listening to Paul Weller on my i-pod til I fell asleep. Things weren't that good on the top bunk apparently - there was light shining in over the curtain, it was more cramped with no window and not much sleep was had. In my defence, I always have to sleep on the bottom bunk as my mother doesn't like me sleeping on the top one as I used to sleepwalk when I was about five.
We arrived in Bangkok (one refreshed and one not) at 6.00am, had a coffee then went in search of our bus to Cambodia which was leaving a couple of hours later. We had a nice comfy and cool bus (absolutely everything was purple, the seats, curtains, floor, ceiling ...) to the border where we went through Thai and Cambodian Immigration and got transferred onto another bus for the journey from Poipet to Siem Reap. Remember what we said about the bus from Vang Viene not being fit to carry sheep? Well this one looked as if it had been carrying sheep for the last 50 years ...
Subscribe to:
Posts (Atom)
